PATRYK: 9 czerwca 2007 - sobotni relax w Rathmullan;

O mnie

Mam na imię PATRYCZEK. Pierwszy raz Mamusię i Tatusia ujrzałem w sobotę 17 marca 2007 roku, o godzinie 2.16 rano (czasu irlandzkiego). Ponieważ urodziłem się w Irlandii, w mieście Letterkenny, szczególnie upodobałem sobie najważniejsze święto w tym kraju - Dzień Świętego Patryka, dlatego też na świat przyszedłem właśnie w tym dniu. Byłem jedynym chłopcem i do tego Patrykiem, który się wówczas urodził i jestem z tego bardzo dumny Ważyłem 2kg 850g, mierzyłem 50 cm - czyli od razu byłem dość przystojnym, niebieskookim młodzieńcem z blond czuprynką (dziś pełną loków:) Spędziłem z mamusią 5 dni w szpitalu, a mój tatuś codziennie Nas odwiedzał, robił Nam zdjęcia i kręcił filmy. Muszę w chwili wolnej je w końcu zobaczyć. W środę, w pierwszy dzień wiosny pierwszy raz spałem w moim domku z mamusią i tatusiem.

Irlandia to trzecia pod względem wielkości wyspa w Europie. Irlandia położona jest pomiędzy Oceanem Atlantyckim a Morzem Irlandzkim, a jej powierzchnia wynosi 84.406 km². Politycznie wyspa podzielona jest na: Irlandię – 4.339.000 ludności (2007) - oraz Irlandię Północną, która jest częścią Wielkiej Brytanii – 1.710.300 (2004). W skład terytorium kraju wchodzi szereg przybrzeżnych wysepek, m.in.: Acaill (Achill), Mhór i Cliora oraz grupa wysp Árainn (Aran). Powierzchnia Irlandii to 70 283 tys. km2..Cztery historyczne prowincje Irlandii to Ulster, Munster, Leinster, Connaught, które dzielą się na 32 hrabstwa. 26 counties wchodzi w skład Irlandii, Ulster – w którym mieszkamy - to 9 hrabstw, z których tylko trzy należą do Republiki, a pozostałe sześć wchodzą w skład Irlandii Północnej.
Uchwalona w 1937 roku konstytucja nadała Irlandii jej starą celtycką nazwę Éire – Eryn.

Krzyż umieszczony w okręgu zwany też krzyżem słonecznym od najdawniejszych czasów symbolizował słońce. Krzyż celtycki od wieków znany był wyznawcom religii przedchrześcijańskich, w którym czteroramienny krzyż umieszczano w okręgu, symbolizującym celtyckie wianki, tzw. ruta. Współcześnie krzyż celtycki jest jedną z form krzyża akceptowanego przez Kościół Katolicki jako religijny symbol chrześcijan, choć przede wszystkim jest on charakterystyczny dla celtyckiego chrześcijaństwa.

Swięty Patryk nie pochodził z Irlandii, należy jednak do najwybitniejszych jej przedstawicieli; wyspa zawdzięcza mu chrześcijaństwo i nową kulturę. Urodził się około 385 r. w Bretanii lub Szkocji. Do Irlandii trafił w wieku 16 lat, uprowadzony przez piratów. Uciekł sześć lat pózniej i schronił się w Galii. Mimo że udało mu się zbiec, Zielona Wyspa pozostawiła w jego myślach trwały ślad; wrócił tu w 432 roku, po studiach w Galii, przyjęciu święceń kapłańskich i pobycie w klasztorze w Italii. Został biskupem. Chociaż nie był pierwszym misjonarzem chrześcijańskim w Irlandii, to właśnie on spotkał się w Tarze z Druidami i zniósł ich pogańskie rytuały. Nawrócił wodzów i książęta chrzcząc ich wraz z tysiącami poddanych w świętych Studniach.Koniec życia spędził w klasztorze w Down, gdzie zmarł 17 marca 461 r. Moc miały nawet doczesne szczątki świętego przechowywane jako relikwie. Legendą jest również wypędzenie przez Patryka wężów i innej jadowitej gadziny z Irlandii - przez modlitwę Patryk zmusił je do ucieczki do morza. Nawiązuje to do wyplenienia pogaństwa wśród irlandzkiego narodu.

Oficjalne godło Irlandii to złota harfa Królowej Marii. Pod znakiem tym walczyły kontynentalne, najemne oddziały irlandzkie już w XVII wieku. Pierwowzór godła Irlandii to jedna z nielicznych zachowanych średniowiecznych harf irlandzkich, pochodząca prawdopodobnie z XIV w. Instrument był charakterystyczny dla Zielonej Wyspy przez ponad sześć stuleci.
Harfa jest symbolem Irlandii, jest jej godłem państwowym, wizerunek harfy znajduje się na walucie Zielonej Wyspy. Harfa, która stała się wzorem dla symbolu państwowego istnieje naprawdę. Obecnie przechowywana jest w Trinity College w Dublinie.

Patrykowi zawdzięcza Irlandia swój symbol - koniczynę. Legenda głosi, że św. Patryk w czasie chrystianizacji Zielonej Wyspy używał koniczynki aby objaśnić wątpliwość jak możliwy jest jeden Bóg w trzech osobach. Znalezienie w dniu św. Patryka koniczyny czterolistnej podwaja "szczęście". Koniczyna symbolizuje krzyż i Trójcę św. W czasach przedchrześcijańskich była magicznym symbolem druidów co pomogło zasymilować chrześcijaństwo i ukazać je jako pogłębienie wcześniejszych prostych wierzeń. Koniczynka to drugi obok harfy symbol Irlandii.

The Tara Broch to do dziś najlepiej znany i tak dobrze zachowany klejnot celtyckiej ery w Irlandii, pochodzący z VIII wieku n. e. Broszka charakteryzuje się bogatymi złoceniami, upiększonymi dodatkowo zawiłą abstrakcyjną ozdobą określoną "irlandzkim przeplotem" zarówno z przodu i z tyłu. Paciorki zawierają obrazy 20 głów wilków i smoków.
Chociaż dziełu sztuki nadano imię Tara, to z Hill Tara - siedzibie mitologicznych High Kings Ireland - faktycznie nie ma związku. Broszka została znaleziona w 1850 na plaży w Bettystown, County Meath.
Tara Brooch jest wystawiany w National Museum Ireland w Dublinie.

Kiedy na całym nowoczesnym świecie triumfuje muzyka pop na Zielonej Wyspie młodzi ludzie kultywują stare tradycje tańcząc i śpiewając w rytm starych melodii. Spontaniczne spotkania muzyków zwane seisium (sesja) to okazja do świetnej zabawy i ożywionej konwersacji. W każdym miasteczku i wiosce rozbrzmiewa muzyka grana na żywo. W tradycyjnych sesjach muzycznych dają się jednak słyszeć nowoczesne melodie nawiązujące do pieśni emigracyjnych oraz patriotycznych.
Jednym z najbardziej znanych utworów zaliczanych do tego gatunku jest irlandzka melodia ludowa Whiskey in the Jar wykonywana w rockowej aranżacji m.in. przez zespół Metallica.
Instrumentem najczęściej kojarzonym z Irlandią jest harfa. W najdawniejszych czasach grano tutaj również na dudach. Instrumentami dopełniającymi irlandzką muzykę są: skrzypce, koncertyna, flet, flażolet, gitara i bodhran.

Tradycyjna harfa irlandzka była instrumentem arystokracji, nie ludowym. Harfa była instrumentem towarzyszącym opowieściom o czynach chwalebnych, które opowiadali bardowie na zamożnych dworach. Jednak wraz z upływem wieków, instrument ten stał się bardziej plebejski, trafiając pod strzechy i stając się elementem muzyki ludowej.
Wiek XVIII to renesansu harfy jako tradycyjnego instrumentu celtyckiego, a na początku XIX wieku powstały nawet dwa Towarzystwa Harfistów, w Dublinie i Belfaście. Obecnie obserwujemy wzrost zainteresowania harfą, jak i innymi elementami dawnej kultury celtyckiej. Powstała nawet "unowocześniona"” i dostosowana do tradycyjnej formy - harfa neo-celtycka.

Tradycyjny taniec irlandzki powstał w końcu XVIII stulecia i najbardziej rozpowszechniony był wśród biedoty. Mistrzowie tańca zarabiali krążąc po okolicy w towarzystwie dudziarza lub skrzypka, ucząc wiejskie dzieci tańca.
Głównym elementem tańca irlandzkiego jest step, który we wczesniejszych wiekach poprzedzony był pląsami w kółeczkach i w rzędach.
Wyróżnić możemy kilka klasycznych stylów irlandzkiego tańców: reel, single jig, double jig , slip jig czy hornpipe. Występują one w wielu kombinacjach. Każda szkoła tańca uczy ich własnej odmiany, tak więc ilość różnych kroków szacuje się na co najmniej kilkaset.
Ważnym elementem występów są stroje Każda ze szkół tańca posiada własny niepowtarzalny krój, z reguły inny dla dzieci i dorosłych, początkujących i zaawansowanych - z reguły na zasadzie kontrastu kolorów, np. czarna i biała koszula.

Molly Malone to tradycyjny symbol Dublina & bohaterka jednej z irlandzkich piosenek ludowych. Biuściasta panienka jest ulubionym obiektem fotograficznym turystów.
Jeśli Molly była postacią autentyczną, to żyła w XVII wieku. Codziennie rano wyruszała z przenośnym straganem w okolice Grafton Street, reklamując swój towar donośnym: "Świeże ryby, ryby świeże!". Czy była tylko zwykłą przekupką sprzedającą małże czy kobietą lekkich obyczajów demoralizującą studentów Trinity College - zdania są podzielone...? Molly była wyjątkowo urodziwa, ale też biedna, tak jak i cała jej rodzina. Jej życie było tyleż barwne, co tragiczne. Uchroniła się co prawda od panującego w jej czasach tyfusa, ale nabyła chorobę weneryczną, która doprowadziła ją do śmierci w wieku 36 lat w 1699 roku.
Od 1989 roku wskrzeszona Molly Malone sprzedaje swoje ryby na deptaku Grafton Street naprzeciwko dostojnego Trinity College.

Leprikon (Leprechauns) wygląda jak łachmaniarz. Buty stare, zniszczone i nie do pary, surdut i spodnie (oczywiście koloru zielonego) pełne łat i niemodne. Na dużej głowie zielony kapelusik z koniczynką. Świdrujące, małe zielone oczy, rozczochrane płomiennie rude włosy, bokobrody lub broda podkreślające wiek, którego tak naprawdę nikt nie zna. Policzki i nos czerwone, no i jak przystało na skrzata - duże odstające uszy.
Leprikony prowadzą prosty tryb życia, z przyjemnością oddają się różnym uciechom, nie stronią od dobrego piwa, fajki czy tabaki.
Są niesamowitymi sknerami. Oglądają każdy grosik, który mają wydać, a swój majątek trzymają w wielkim garncu, który stał się przedmiotem legend, a wielu śmiertelników próbowało go zdobyć. Wielokrotnie, dążąc do bogactwa, dopuszczały się kradzieży. Kradły zwłaszcza konie, a ostatnio przerzuciły się na samochody; niektórzy twierdzą nawet, że powstają gangi Leprikonów. Ważnym elementem legend są trzy życzenia, które spełnia Leprikon złapany przez zwykłego śmiertelnika. Oczywiście Leprikony za wszelką cenę chcą się wydostać z niewoli, najczęściej kłamią jak najęte, opowiadają niesamowite historie i chcą za wszelką cenę ogłupić człowieka.

Irlandzie puby mają długą tradycję jako miejsce nieformalnych spotkań ludzi o podobnych poglądach & poczuciu humoru.
Samo słowo pub to skrót od public house. W XVII wieku skrócone do słowa public, co po jakimś czasie dało pub. Słowo to pochodzi od średniowiecznej gospody.
Właściciele irlandzkich pubów pieczołowicie kultywują ich tradycję. Szczycą się nierzadko bogatą przeszłością pubu, z dumą eksponując w ich wnętrzach przedmioty z nim związane, ale już nieużywane. Stare kufle, instrumenty czy księgi mają zaświadczać o wyjątkowości miejsca, w którym znajdują się goście pubu.
W Irlandii największe skupisko pubów mieści się w dzielnicy dublińskiej cyganerii – Temple Bar.

W 1775 roku Arthur Guinness założył jeden z najbardziej słynnych browarów na świecie. Pieniądze na rozpoczęcie biznesu otrzymał od arcybiskupa Price, który w swoim testamencie zapisał mu pokaźną wówczas sumkę 100 funtów. Pierwotnie browar działał w Leixlip, w hrabstwie Kildare. Cztery lata później Guinness wynajął stary browar w Dublinie, dokąd przeniósł produkcję. Początkowo warzono piwa typu ale, czyli jasne. Tak było do 1799 roku, kiedy podjęto decyzję o skoncentrowaniu się na rynku piw ciemnych - stout.
Guinness uzyskiwany jest z skarmelizowanego słodu jęczmiennego z dodatkiem słodu pszenicznego, o ciężkim, słodko-gorzkawym smaku.
W 2000 roku pierwotny browar przy Bramie Św. Jakuba został przekształcony na muzeum - Guinness Storehouse.
Dziś mocna, ciemna pinta Guinnessa z kremową czapą piany to narodowy napój Irlandii.

Narodowy napój i pierwszy destylowany trunek w Irlandii. Jej początki sięgają czasów chrystianizacji wyspy. Pierwszy oficjalny zapis o irlandzkiej wódce pochodzi z 1276 roku – dowiadujemy się z niego, że pewien posiadacz ziemski z Bushmills, sir Thomas Savage, łykiem tego alkoholu dodawał odwagi żołnierzom idącym na wojnę.
Nazwa irlandzka, z której wywodzi się słowo whiskey - Uisce Beatha oznaczająca "wodę życia".
Przez długie lata irlandzki trunek był najbardziej znaną whiskey na świecie. Z różnych powodów dzisiaj whiskey jest trunkiem lokalnym, produkowanym przez jedną firmę: Irish Distillers Group, wchodzącą w skład koncernu Pernod-Ricard Group.
Irlandzka whiskey - poza nazwą - różni się od szkockiej whisky tym, że podczas jej produkcji stosuje się potrójną destylację (Szkoci najczęściej destylują whisky tylko dwukrotnie) oraz tym, że Irlandczycy nie stosują torfu podczas suszenia słodu jęczmiennego. Produkuje się ją z odleżakowanych spirytusów zbożowych, głównie jęczmiennych.Do najsłynniejszych Irish Whiskey należą: Bushmills, Jamenson, Powers, Paddy, Tullamore Dew i Green Spot.

Irish Coffee, czyli kawa po irlandzku, powstała zimą 1940 roku na irlandzkim lotnisku Shannon Airport, z którego leciały samoloty do Nowego Jorku. Linia lotnicza proponowała pasażerom na rozgrzanie herbatę z dodatekiem alkoholu, ale Irlandczycy woleli kawę - tak narodziła się sławna Irish Cofee.
Składniki:
40 ml irlandzkiej whiskey
20 ml bitej śmietany (albo 5 ml śmietanki UHT)
2 łyżki brązowego cukier
120 ml gorącego espresso (albo innej kawy, ale wysokiej jakości)
Przygotowanie (10 minut):
Przygotować gotową bitą śmietanę, albo zrobić ją samemu: wystarczy wstawić śmietankę do zamrażalnika na 5 minut i ubić ją widelcem, aż zgęstnieje. Do wysokiej szklanki wlać whiskey, kawę i dodać brązowy cukier. Zamieszać, dodać śmietanę, i od razu podawać.